Laureaci Medalu Serce Ziemi 2023
Medal nr 28
Dorota Pichowicz i Chapasi Chichombo – Tonga Heritage Charity
To cud, który za każdym razem zdarza się tym, którzy naprawdę kochają: im więcej dają, tym więcej posiadają.” Rainer Maria Rilke
Tonga Heritage dosłownie Dziedzictwo Południa. Fundację tworzą ludzie dobrej woli, której misją jest pomoc dla drugiego człowieka i organizacja lepszej przyszłości dla wszystkich. Swoje działania prowadzi wśród plemienia Tonga we Wschodniej Afryce, w Malawi, w jedynym z najsłabiej rozwiniętych krajów świata. Tonga Heritage Charity została powołana przez Dorotę Pichowicz i Chapasi Chichombo. A wszystko zaczęło się od Doroty Pichowicz i jej Serca. We wczesnej młodości serce Doroty zatrzymało się. Lata choroby, kardiowerter. Nie przeszkodziło to jej jednak w skończeniu studiów i w spełnianiu marzeń. Zwiedziła jedną trzecią świata i dotarła właśnie do Malawi, do plemienia Tonga, który stał się jej domem.
Od wielu lat Tonga Heritage realizuje programy edukacyjno-pomocowe. Oferuje stałą, regularną pomoc. Od 2018 roku stałym miejscem świadczenia pomocy jest wybudowana świetlica społeczna. Organizowane są tam zajęcia edukacyjno – artystyczne dla dzieci. Są to popołudniowe zajęcia, gdzie dzieci uczą się języka angielskiego, matematyki, śpiewu, rysują, tańczą, czytają, układają puzzle. Podczas zajęć, co najważniejsze dostają pożywny posiłek. Działania fundacji wspierane są przez ludzi dobrej woli z Polski, m.in. przez Fundację Dzieci Afryki. Dzięki programowi Adopcja Serca opłacane są czesne, zakupione są zeszyty, podręczniki, akcesoria szkolne, mundurki. Wsparcie w świetlicy społecznej otrzymują również osoby starsze, osoby samotne, osoby niepełnosprawne. Pomocą rzeczową i finansową objętych zostało kilkaset osób potrzebujących. W 2019 roku została zorganizowana wysyłka kontenera z ciągnikiem do Nkhata Bay w Malawii. Dla najmłodszych mieszkańców plemienia Tonga fundacja organizuje zakup mleka w proszku.
___________________________________________________________________
Medal nr 27
Siostry Dominikanki – Dom Chłopaków w Broniszewicach
SIOSTRY DOMINIKANKI
Jesteśmy siostrami zakonnymi i mamy 67 synów. Jedni z zespołem Downa, inni z dziecięcym porażeniem mózgowym, a jeszcze inni zmagający się z autyzmem. Niektórzy z naszych synów nie widzą, niektórzy nie słyszą, a niektórzy nigdy nie opuszczą swoich łóżek i nie będą mogli się cieszyć widokiem świata.
NASI CHŁOPCY
Wśród nich jest Jarek, którego wszędzie pełno, są nierozłączne bliźniaki Mikołaj i Maciej. Mamy także tutaj Mikołaja, który chodzi, mówi i widzi – jest naszym cudem. Jest i Kaziu, który ujmuje swoją wdzięcznością, przepraszając siostrę Elizę, że zapomniał jej podziękować za cukierka. I ci, którzy żyją przykuci do łóżek, a mimo to potrafią się uśmiechnąć, gdy przychodzimy.
Mamy 67 chorych, niepełnosprawnych synów. A każdy z nich jest jedyny w swoim rodzaju. I każdego z nich kochamy najmocniej jak to możliwe. Oni nie zapominają, że życie jest po to, by kochać, by się zachwycać i by się uśmiechać. Nie mówią o swoich chorobach, ale zawsze pytają, jak Ty się dzisiaj czujesz.
Oni żyją drugim człowiekiem. A nas po prostu zwalają z nóg swoją niezwykłością.
Taki wzruszający wpis widnieje na stronie internetowej Domu Chłopaków w Broniszewicach. I nie są to slogany ubrane w piękne słowa. W Domu Chłopaków w Broniszewicach dzieje się miłość. Dom Pomocy Społecznej prowadzony jest przez siostry Dominikanki, które swoją służbę Bogu poświeciły poprzez opiekę nad niepełnosprawnymi chłopakami. Siostry Dominkanki kierując się słowami z Biblii „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili”, zasiały wśród niechcianych, porzuconych, niepełnosprawnych chłopców poczucie miłości, spokoju i radości. Ich praca nie ogranicza się do podstawowej opieki. Stworzyły one rodzinny dom, w którym pełnią rolę dobrych matek, dom w którym każde dziecko jest kochane, ważne, utulone i szczęśliwe. Z myślą o swoich podopiecznych organizują koncerty, wycieczki, urodziny, spełniają ich marzenia. Organizują kwesty, wszelkiego rodzaju zbiórki pieniężne, a wszystko po to, by zapewnić chłopakom jak największy komfort. Ogromna charyzma Dominikanek i serca pełne miłości sprawiły, że ich podopieczni nie są sami. Do Broniszewic, z chęcią pomocy przyjeżdżają celebryci, wolontariusze, którzy pomagają siostrom rozświetlić dzień chłopaków. Miłość czyni cuda.
________________________________________________________________
Medal nr 26
Fundacja Gajusz
______
Miłość jest silniejsza niż strach
W 1997 roku, na pediatrycznym oddziale onkologicznym w Łodzi, przerażona 27-letnia mama, ze strachu o życie swojego niespełna rocznego synka Gajusza, a przede wszystkim z ogromnej miłości do niego, spróbowała zawrzeć umowę barterową z Siłą Najwyższą:
„Jeśli ocalisz mojego syna, założę fundację i poświęcę się pracy na rzecz chorych dzieci”. I stał się CUD! Kilka dni później otrzymała prawidłowe wyniki. Gajusz wyzdrowiał. Mama, pani Tisa Żawrocka Kwiatkowska dotrzymała słowa. W 1998 roku założyła Fundację Gajusz i prowadzi ją od 25 lat.
Fundację dziś tworzy ponad 160 ludzi, którzy zapewniają dzieciom miłość i profesjonalną opiekę. Wsparcie otrzymuje ponad 1000 małych podopiecznych rocznie. Są na każdy ból, strach, łzę – 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, także w święta. Dzięki nim mali podopieczni fundacji są radośni, bezpieczni i odzyskują wiarę w dobro świata.
Fundacja dba o dzieci okrutnie doświadczone przez ludzi i los – chore, opuszczone, mające za sobą traumatyczne doświadczenia. Nawet jeśli życie jest krótkie, może być piękne – wypełnione miłością, troską i mnóstwem pięknych wspomnień. Tworzą magiczną rzeczywistość, by małe istotki zaufały światu i dorosłym.
Kalendarium
– 1998 – założenie fundacji
– od 2002 roku fundacja zapewnia opiekę psychologiczną w Uniwersyteckim Centrum Pediatrii im. M. Konopnickiej w Łodzi. W 2019 r. uruchomiła Program OKNO, by kontynuować wsparcie, gdy dziecko pokona raka.
– od 2005 roku – fundacja prowadzi hospicjum domowe dojeżdżając do domów dzieci zapewniając profesjonalną opieką medyczną i terapeutyczną.
– w 2012 roku fundacja uruchomiła Program Rodzeństwa, gdzie opieką objęte są siostry i bracia chorych dzieci.
– w 2013 roku powstały hospicjum stacjonarne i perinatalne.
Hospicjum stacjonarne nazywane jest Pałacem, a pacjenci Książątkami. To nieuleczalnie chore dzieci często pozbawione opieki rodzicielskiej – osierocone i takie, którymi rodzice nie mogą się zająć.
Hospicjum perinatalne niesie pomoc maleństwom, o których jeszcze przed urodzeniem wiadomo, że będą tylko przez chwilę. Rodzina otrzymuje bezpłatne, profesjonalne wsparcie (medyczne, psychologiczne i socjalne) oraz ma zagwarantowaną opiekę hospicjum domowego lub stacjonarnego po narodzinach.
– w 2016 roku otwarty został Interwencyjny Ośrodek Preadopcyjny – Tuli Luli – dla niemowląt opuszczonych przez rodziców tuż po narodzinach.
– od 2018 roku Centrum Terapii i Pomocy Dziecku i Jego Rodzinie CUKINIA profesjonalnie wspiera opiekunów i dzieci po doświadczeniach.
___________________________________________________________________
Medal nr 25
Witold Karczewski
Bycie biznesmenem to najczęściej pieczołowita praca na rzecz setek, tysięcy osób, to dostarczenie miejsc pracy dla wielu osób, to także charytatywne przedsięwzięcia. Takim biznesmenem jest Witold Karczewski, prezes Contractus, podlaskiej firmy zajmującej się eksportem produktów rolnych, maszyn rolniczych i technologii spożywczych z Polski do wielu krajów świata. Jest to osoba świetnie poruszająca się w problematyce promocji, planowania, organizacji eksportu i realizacji działań inwestycyjnych na rynki światowe, osoba posiadająca ogromne doświadczenie i kompetencje w zakresie rozwoju współpracy gospodarczej na rynkach. Dużą aktywność wykazuje w obszarze społecznym, czego przejawem jest udział w pracach licznych organizacji działających w otoczeniu biznesu. W 2001r. został wybrany na Prezesa Izby Przemysłowo – Handlowej w Białymstoku. Jako społecznik aktywnie propaguje i rozwija idee samorządności środowiska gospodarczego.
W 2016 roku został powołany na Konsula Honorowego Republiki Bułgarii w Białymstoku.
Posiada szerokie kontakty z partnerami zagranicznymi pozyskiwanymi dzięki uczestnictwu w wielu wystawach i imprezach targowych organizowanych poza granicami kraju, na misjach handlowych. Ma wielkie doświadczenie i kompetencje w zakresie rozwoju współpracy gospodarczej na rynkach zagranicznych i jest często zapraszany jako ekspert do różnego typu gremiów gospodarczych.
Od roku 2014 społecznie pełni również funkcję Prezesa Stowarzyszenia Św. Izydora Oracza, organizacji działającej na rzecz rozwoju i promocji podlaskiego rolnictwa.
Witold Karczewski jest sponsorem wielu przedsięwzięć charytatywnych. Wspiera przede wszystkim inicjatywy niosące pomoc potrzebującym dzieciom – hospicja i domy dziecka. Pomaga organizacjom zbierającym dary dla Polaków na Białorusi i na Litwie. Jest inicjatorem i aktywnym fundatorem stypendiów dla artystycznie uzdolnionych dzieci wywodzących się z biednych rodzin.
Witold Karczewski to zarówno skuteczny biznesmen i organizator, a jednocześnie człowiek o wrażliwym sercu. Widzi ludzi w potrzebie i równie sprawnie jak w przestrzeni biznesowej – działa w przestrzeni niesienia pomocy potrzebującym. Pomaga szybko, skutecznie i konsekwentnie. Angażuje innych do tej pomocy. I nie opuszcza w potrzebie. Potrafi wspaniale łączyć i jednać różne środowiska, pokonuje wiele ludzkich barier i ograniczeń. To wspaniały mediator. Człowiek o wielu zainteresowaniach, ceniący muzykę i ceniący artystów. Cały sercem oddany rodzinie, żonie, dzieciom i wnukom.
______________________________________________________________________
Katarzyna i Marek Karczewscy – Dom Marzeń
Medal nr 24
„O marzenia trzeba walczyć”
Dzięki walce Katarzyny i Marka Karczewskich o szczęście dla ich córki Marty powstała Fundacja Dom Marzeń. Marta urodziła się z niepełnosprawnością. Od pierwszych dni rodzice dokładali wszelkich starań, by ich córka żyła zwyczajnie, normalnie. Mimo, że byli w stanie sami zabezpieczyć przyszłość Marty, nie zamknęli się w czterech ścianach. Swoimi pomysłami zarazili innych rodziców dzieci niepełnosprawnych i w 2005 roku powstało stowarzyszenie /obecnie fundacja/ Dom Marzeń. Fundacja realizuje wiele projektów, m.in. Oswajanie Dorosłości, My Samodzielni, English for us, Dream Sound, dzięki którym osoby niepełnosprawne intelektualnie mają możliwości rozwoju, usamodzielnienia się, pielęgnowania swoich hobby, ciekawego spędzania czasu. Zadaniem fundacji jest także walka o zmniejszenie izolacji ludzi niepełnosprawnych w społeczeństwie oraz wspieranie rodziny, przygotowując je do usamodzielniania się niepełnosprawnych dzieci w przyszłości. Największym osiągnięciem fundacji jest budowa domu „Dom Marzeń”, który daje osobom z niepełnosprawnością intelektualną szansę na usamodzielnienie oraz godne warunki zamieszkania, poprzez Zespół Mieszkalnictwa Wspieranego.„ Dom Marzeń” to także Środowiskowy Dom Samopomocy, gdzie osoby z niepełnosprawnością intelektualną znajdą miejsce dziennego pobytu i wsparcia terapeutycznego.
___________________________________________________________________
Medal nr 23
Fundacja Dorastaj z Nami
Wybuch miny w Iraku, roztrzaskany radiowóz, zawalona ściana płonącego budynku. W mediach to wypadek na służbie. W domu naszych podopiecznych – życiowa tragedia.
Zginął tata… I choć nie jesteśmy w stanie przywrócić dzieciom rodzica, możemy spróbować pomóc im dorastać.
Fundacja Dorastaj z siedzibą w Warszawie od ponad 13 lat udziela pomocy i wspiera dzieci żołnierzy, strażaków, policjantów i innych funkcjonariuszy, którzy zginęli lub zostali ciężko ranni na służbie. Fundacja przyjęła pod opiekę już 300 dzieci, którym udziela systemowej pomocy psychologicznej i wsparcia w procesie edukacji. Głównym założeniem jest to, by każde dziecko, które straciło mamę lub tatę odzyskało radość życia, by mogło bezpiecznie dorastać i być dumne ze swojego rodzica Bohatera.
Fundacja posiada ogólnopolską sieć wykwalifikowanych doradców edukacyjnych. Pracownicy Fundacji wiedzą, że wszyscy młodzi ludzie to indywidualiści, dlatego dla każdego z nich dobierają odpowiednią formę wsparcia dopasowaną do jego potrzeb. Fundacja współfinansuje swoim podopiecznym zajęcia edukacyjne, warsztaty sportowe, językowe oraz kursy zawodowe. Pomaga wzmocnić silne strony i wydobyć szczególne umiejętności. Wśród podopiecznych Fundacji jest wielu młodych muzyków, plastyków, informatyków, którym Fundacja konsekwentnie pomaga rozwijać pasję i talenty. Co roku organizowane są wyjazdy wakacyjne dla całych rodzin.
Jednym z kluczowych zadań fundacji jest zapewnienie jej podopiecznym fachowej opieki psychologicznej. Razem z partnerami Fundacja regularnie organizuje bezpłatne warsztaty psychologiczne będące wsparciem dla poszkodowanych rodzin funkcjonariuszy. Fundacja chce, aby mimo trudnych, życiowych doświadczeń jej wychowankowie wchodzili w dorosłość z podniesioną głową, z zapleczem, które będzie dla nich prawdziwą pomocą zarówno w życiu zawodowym jak i prywatnym.
Od momentu powstania Fundacja nieustannie podejmuje działania na rzecz wzmacniania szacunku dla służb publicznych w Polsce.
_____________________________________________________________________________
Medal nr 22
prof. Maria Borawska
Każdy kto zna profesor Marię Borawską może powiedzieć jedno – dobra, szlachetna, uczciwa, uczynna. Ukończyła Akademię Medyczną, uzyskała stopień doktora nauk farmaceutycznych, stopień doktora habilitowanego i tytuł profesora. Jej profesja to nauka o żywności i żywieniu. Z całą żywiołowością i oddaniem poświęciła swoje życie dla pracy na rzecz zdrowszego społeczeństwa. Jako wykładowca medyczny wyszkoliła wielu fachowców z tytułami doktorów a nawet profesorów. Jest autorką 5 patentów, w ramach których opracowała preparaty i procedury mające na celu poprawę zdrowotności żywności i przetwórstwa żywności. Największym osiągnięciem w tym zakresie jest opracowanie na bazie ekstraktu propolisu i miodu o nazwie PPE 1400.W toku wielu badań we współpracy z klinikami chirurgii USK stworzyła formułę , która hamuje a niejednokrotnie cofa rozwój glejaka – najbardziej agresywnej formy raka mózgu. Preparat ten został zarejestrowany jako suplement diety i wdrożony do produkcji, obecnie jest dostępny u producenta w Białymstoku. Wiele osób chorych na glejaka, których mogło dziś już nie być, żyje dalej.
Maria Borawska to nie tylko profesor. To osoba szczególnie oddana dla innych. Jej założeniem i marzeniem jest profilaktyka prozdrowotna całego społeczeństwa i dlatego swoją wiedzę, doświadczenie z zakresu zdrowej żywności, prawidłowego odżywiania bezinteresownie i nieodpłatnie przekazuje wszystkim ludziom.
Maria Borawska to osoba, która postępuje zgodnie z Przysięgą Hipokratesa. W trudnych i kontrowersyjnych sprawach potrafi wyrazić swoje zdanie, gdzie wielu lekarzy, kolegów po fachu, nabiera wody w usta. To mądra i odważna kobieta!
________________________________________________________________________
Laureaci Medalu Serce Ziemi 2018
Medal nr 21
Jerzy Owsiak – Wieka Orkiestra Świątecznej Pomocy
Jerzy Zbigniew Owsiak, Jurek Owsiak – urodził się w Gdańsku, polski dziennikarz radiowy i telewizyjny, showman, działacz charytatywny i społeczny. Założyciel i prezes Fundacji Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, pomysłodawca i organizator corocznego Finału WOŚP. Największy i najbardziej znany wolontariusz w Polsce i na świecie.
Jako dziennikarz radiowy i telewizyjny współpracował z Telewizją Polską, Polskim Radiem, TVN i Canal+. Wielokrotnie za swoją działalność społeczną i charytatywną otrzymał wiele nagród, medali i odznak, a także otrzymywał odznaczenia państwowe od Prezydenta RP. Od 2014 roku Honorowy Obywatel miasta stołecznego Warszawy.
W 1993 roku Jurek Owsiak zarejestrował fundację Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. Wielka Orkiestra najczęściej kojarzona jest ze styczniową publiczna zbiórką pieniędzy zwaną Finałem WOŚP. Pośród śniegów i mrozów na ulicę wychodzą tysiące wolontariuszy i miliony Polaków, by wspólnie zbierać pieniędzy na konkretny, wcześniej wytyczony przez Fundację medyczny cel. Po raz pierwszy Wielka Orkiestra zagrała w 1993 roku. Od tamtej pory dzięki środkom zebranym przez Fundację Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy wyposażono w najnowszy sprzęt medyczny setki szpitali w całej Polsce. W ciągu 26 Finałów WOŚP Orkiestra zebrała i przekazała na wsparcie polskiej medycyny sumę ponad 951 mln zł.
Medal nr 20
Hassan Ahmed Sayed Khan
Pan Khan Hassan Ahmed Sayed mieszka w RPA. Pochodzi z rodziny bardzo mocno zaangażowanej w pomoc dla drugiego człowieka. Pozytywne wzorce wyniesione z domu pokierowały dalszym życiem pana Khana. Swoją pracę wolontariacką realizuje poprzez działalność związaną z edukacją przedszkolną i bezdomnością. W 1976 roku założył Islamską Fundację Wczesnego Nauczania.
W 1981 roku rozpoczął działalność w fundacji Haven Night działającej na rzecz bezdomnych jako wolontariusz. Od 2001 roku pan Khan pełni funkcję Dyrektora Generalnego Fundacji. Dzięki niemu diametralnie zmieniły się zasady funkcjonowania schronisk dla bezdomnych. Otworzył nowe schroniska, w pozostałych przeprowadził remonty w celu zapewnienia godnego życia dla bezdomnych. Jednak przede wszystkim zajął się edukacją i resocjalizacją bezdomnych. Stworzył program wychodzenia z bezdomności. Jego celem jest przede wszystkim to, by przygotować osobę bezdomną do dalszego życia w społeczeństwie. Poprzez właściwą resocjalizację bezdomni z Haven Night po opuszczeniu schroniska mają szansę odnaleźć się w społeczeństwie, mają szansę powrócić do rodzin, znaleźć pracę. Mimo, że schroniska znajdują się w różnych częściach RPA, pan Khan osobiście nadzoruje działalność wszystkich placówek. Poza tym pan Khan pracuje charytatywnie jako konsultant inicjatyw społecznych.
Medal nr 19
Stowarzyszenie Ku Dobrej Nadziei
„Nie liczy się to ile się posiada, lecz ile daje się innym i w jaki sposób się z nimi dzieli”
Jest to idea Stowarzyszenia „Ku Dobrej Nadziei”, która działa na terenie Białegostoku i okolic. Misją stowarzyszenia jest propagowanie wartości chrześcijańskich, zarówno słowem, jak i czynem, w celu przemiany sposobu myślenia i stylu życia jednostek, by miało to pozytywny wpływ na resztę społeczeństwa.
Swoją misję realizują głównie poprzez niesienie pomocy osobom ze środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym – bezdomnym, ubogim, długotrwale bezrobotnym, uzależnionym – zarówno jednostkom, jak i rodzinom. Ich pomoc przybiera formy wsparcia duchowego, psychologicznego i materialnego. Tam, gdzie to możliwe, starają się nie poprzestawać na pomocy doraźnej, lecz bardziej dalekosiężnej i kompleksowej.
I tak np. prowadzą nie tylko jedyną w mieście ogrzewalnię dla ludzi bezdomnych, ale i ośrodek wychodzenia z bezdomności, który zawiera noclegownię dla osób podejmujących resocjalizację.
Prowadzą również jedyne w województwie schronisko dla osób niesamodzielnych , które powstało aby pomóc osobom bezdomnym, potrzebującym opieki internistycznej 24 h na dobę.
Ważnym elementem pracy stowarzyszenia jest tzw. Ekonomia Społeczna, do której zalicza się:
– Centrum Integracji Społecznej są to szkolenia zawodowe dla osób trwale bezrobotnych, zagrożonych wykluczeniem społecznym
– Sklep charytatywny z odzieżą używaną „Modny Grosik” , który równocześnie spełnia dwie funkcje, zarówno osoby trwale wykluczone mogą przyuczać się tam do zawodu, jak i skierowani podopieczni przez MOPR mogą otrzymać pomoc w postaci ubrań.
Pozostałe, a zarazem poboczne działania, w które zaangażowane jest Stowarzyszenie to comiesięczne zajęcia dla dzieci z rodzin z problemami; pikniki i koncerty charytatywne
Medal nr 18
Wspólnota Miłosierdzia Bożego
„Człowiek się rodzi nie na łzy i uśmiechy,
ale dla dobra bliźnich swoich braci”.
Wspólnota Miłosierdzia Bożego z Solecznik na Litwie – prowadzi działalność charytatywną. Ich celem jest wspierać i akceptować wszystkich potrzebujących, podupadłych ubogich oraz słabych. Udziela pomocy socjalnej, troski duchowej, edukacyjnej, organizacyjnej dla osób i rodzin pokrzywdzonych, znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, niezależnie od ich pochodzenia, wiary, czy narodowości. Wspólnota Miłosierdzia Bożego – to instytucja publiczna, nie dążąca do zysku, służąca pomocą w społeczeństwie.
Miłosierdzie i pomoc okazywana bliźnim jest wyjątkowo altruistyczna, bez żadnego interesu, lecz tylko dlatego, że gdzieś jest bieda.
Rodziny, które są w biedzie, potrzebują zwyczajnych na co dzień rzeczy. Ale milczą, nie mówią, że szczoteczka do zębów jest zużyta, że ręczniczek służy od dziesięciu lat, że … . Można wymieniać bez końca. Jadą i poznają konkretne potrzeby każdej rodziny spotykając się z nimi w rozmowie. Spotykają się z prawdziwą biedą, taką jak:
- Kiedy niewidomy ojciec samodzielnie wychowuje nieletnich dzieci…
- Kiedy obydwoje rodzice są chorzy, a nastolatka pracuje i czeka na maturę…
Bieda nie MA praw ani granic. Przychodzi sama, nie pytając. Także może przyjść do każdego z nas. Pamiętajmy o tym!
WSPÓLNOTA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO – OKAZUJE KONKRETNĄ PRAKTYCZNĄ POMOC TYM, KTÓRZY RZECZYWIŚCIE JEJ POTRZEBUJĄ.
POMOC KIEŁKUJE W KAŻDYM Z NAS.
Medal nr 17
Jolanta Kwaśniewska
Pierwsza Dama Polski (1995-2005)
Założycielka i Prezeska Fundacji „Porozumienie bez barier”
Fundacja Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez Barier”
W 1997 roku, ówczesna Pierwsza Dama Rzeczypospolitej, Pani Jolanta Kwaśniewska założyła Fundację „Porozumienie bez Barier”. Od tego czasu nieprzerwanie do dnia dzisiejszego niesie bezinteresowną pomoc dla osób pokrzywdzonych przez los.
Fundacja do dnia dzisiejszego zrealizowała wiele programów, w ramach których oprócz osób indywidualnych, wspierała szpitale, inne fundacje, hospicja, ośrodki rehabilitacji, stowarzyszenia i placówki opiekuńczo – wychowawcze.
Program Motylkowe Szpitale w dużej mierze zmienił szaro-białą, siermiężną rzeczywistość ponad 600. dziecięcych placówek ochrony zdrowia w barwny baśniowy świat.
Program One muszą żyć, w ramach którego wspierano Ośrodki Hematologii i Onkologii Dziecięcej znacznie zwiększył ilość przeszczepów szpiku kostnego wśród dzieci chorych na białaczkę. Największym przedsięwzięciem było sfinansowanie budowy Kliniki Pediatrii, Hematologii, Onkologii i Endokrynologii w Gdańsku.
Dzięki programowi Otwórzmy dzieciom świat dzieci, których ojcowie (górnicy, policjanci, żołnierze) zginęli podczas pełnienia obowiązków służbowych miały możliwość odwiedzenia atrakcyjnych miejsc i regionów świata.
Program Dofinansowania turnusów rehabilitacyjnych pomógł setkom dzieci przewlekle chorym i niepełnosprawnym.
Działający przy Fundacji Fundusz Pomocy Młodym Talentom Jolanty i Aleksandra Kwaśniewskich służył pomocą stypendialną i merytoryczną dla szczególnie utalentowanych uczniów, zwłaszcza niepełnosprawnych lub pochodzących z ubogich rodzin.
W ramach działalności Fundacji zostało zrealizowanych kilka profilaktyczno-edukacyjnych programów prozdrowotnych: „Być kobietą”, „Słodkiego nowego życia”, „Nie łam się, jest OK”, „Miej serce, dbaj o serce”, „Co każdy duży chłopiec wiedzieć powinien”, „Zawsze zdrowa i aktywna”.
Od 2013 roku z inicjatywy Prezeski Jolanty Kwaśniewskiej Fundacja prowadzi program „Oswajanie starości”, którego celem jest zwrócenie uwagi na problemy starszych z ich codziennym funkcjonowaniem, samotnością, brakiem akceptacji i perspektyw. W ramach programu odbywają się debaty, kongresy, pikniki i spotkania tematyczne. Efektem tego przedsięwzięcia jest wymiana doświadczeń i prowadzenie dialogu międzypokoleniowego.
Jednym z elementów programu jest zainicjowany w grudniu2015 r. projekt „Kąciki Babci i Dziadka”, w ramach którego Fundacja przeprowadza metamorfozy przestrzeni w domach pomocy społecznej. Pierwszym „Kącikiem” była wyremontowana i urządzona na nowo świetlica w Domu Pomocy Społecznej Towarzystwa Przytułku św. Franciszka Salezego w Warszawie. Do dnia dzisiejszego powstały kolejne Kąciki w DPS: w Słupsku, w Częstochowie, w Warszawie, we Wrocławiu, w Lublinie, w Łodzii ostatni, otwarty tydzień temu w Radomiu.
Dzięki projektowi „Kąciki Babci i Dziadka” starsi pensjonariusze Domów Pomocy Społecznej mogą w godnych warunkach spędzać jesień swego życia, rozwijać swoje talenty i zainteresowania. Za słowami Jolanty Kwaśniewskiej „starość jest samotna, nie dopomina się o swoje, a osoby starsze, bo bez względu na to, czy mają 70 czy 80 lat, mają się prawo do godnego życia”. Program zaprasza nas do integracji z ludźmi w podeszłym wieku i zwraca uwagę na fakt, że starość jest nieuchronnym etapem życia.
W ramach programu „Oswajanie starości” powstał także poradnik kierowany przede wszystkim do osób dojrzałych pod tytułem „Jedz zdrowo, ćwicz z głową, żyj szczęśliwie”. W książce można znaleźć nie tylko proste i niedrogie przepisy potraw na każdą kieszeń, ale również zestaw ćwiczeń dla osób starszych.
Od 2010 roku Fundacja „Porozumienie Bez Barier” promuje właściwe postawy wśród mężczyzn związane z równouprawnieniem, zwalczaniem przemocy wobec kobiet oraz handlem ludźmi. Wraz z Fundacją Centrum Praw Kobiet co roku organizuje Konkurs Wyróżnienie „Białej Wstążki” i nagradza panów, którzy powiedzieli NIE! przemocy wobec kobiet.
Medal nr 16
Dorjsuren Dashiibalbar
DORJSUREN DASHIIBALBAR urodziła się i mieszka w Mongolii. Ukończyła wymarzony od dziecka Mongolski Uniwersytet Pedagogiczny by móc pracować z dziećmi. Od najmłodszych lat życie jej nie rozpieszczało. Z powody trudnej sytuacji ekonomicznej rodziny pracowała jako pielęgniarka, zarabiała na edukację i utrzymywała rodzinę. W wieku 20 lat ukończyła uniwersytet i rozpoczęła pracę w organizacji dla dzieci w Ułan Bator. Spotkała tam wiele dzieci, które żyły w ubóstwie, które padły ofiarą biedy, depresji i ignorancji. Punktem przełomowym dotyczącym przyszłości pani DORJSUREN DASHIIBALBAR była jej ciężka choroba. W tym czasie straciła również ukochanego ojca, a mąż zostawił ją z małym dzieckiem. Mimo ogromnego bólu i żalu uświadomiła sobie, że przyszłość zależy od niej samej, że zamiast użalać się nad sobą, może zająć się tymi, którzy tej pomocy potrzebują. Mongolskie rodziny bardzo często żyją w ubóstwie, bez pracy, bez dostępu do prądu, telewizji i wody. W takich warunkach dzieci nie mają szans na podstawowy posiłek, nie mają szans na edukację. Nie ma nic gorszego, niż to, że dziecko jest głodne, smutne, nie ma ubrań na zimę. Pani DORJSUREN postanowiła stworzyć fundację „Młodzi Przyjaciele”. W ramach fundacji otworzyła placówkę przedszkolną dla 150 dzieci, do której uczęszczają dzieci z rodzin będących w bardzo trudnej sytuacji życiowej. Co najważniejsze edukacja w jej przedszkolu jest bezpłatna. W placówce pani DORJSUREN dzieci mają szansę zdobyć edukację przedszkolną w godnych warunkach. Mają one zapewniony posiłek, książki, zabawki, opiekę. W uszczęśliwianiu dzieci pani DORJSUREN odnalazła swoje szczęście i spokój. W bliskiej przyszłości chce rozszerzyć swoją działalność poprzez organizację imprez charytatywnych, kulturalnych, edukacyjnych, a wszystko to na celu ma rozwój i dobro dzieci.
Medal nr 15
Alivia – Fundacja Onkologiczna Osób Młodych
Fundacja Onkologiczna Alivia niesie pomoc chorym na raka w Polsce już od 2010 roku. Jej założycielem jest Bartosz Poliński – starszy brat Agaty, u której 3 lata wcześniej,
w wieku 28 lat, został zdiagnozowany zaawansowany rak piersi. Od tej pory wspólnie wspierają chorych i ich bliskich w trudnych sytuacjach, jak również angażują ludzi zdrowych w działania na rzecz walki z rakiem. Dziś Alivia jest jedną z najprężniej działających organizacji pacjenckich i rzeczniczych w Polsce, która stale monitoruje oraz inicjuje działania systemowe i legislacyjne w obszarze onkologii.
Fundacja motywuje swoich podopiecznych do aktywnej postawy w trudnym procesie leczenia onkologicznego – szukania jak największej ilości informacji na temat danego przypadku, podejmowania decyzji dotyczących leczenia wspólnie z lekarzem.
Alivia daje chorym konkretne narzędzia do walki z rakiem i podpowiada sposoby ułatwiające dotarcie do informacji. Pomaga im gromadzić środki na nierefundowane przez NFZ leki, badania diagnostyczne, konsultacje medyczne, sprzęt ortopedyczny
i środki opatrunkowe. Zbiórkę funduszy umożliwia Program Skarbonka, który Alivia prowadzi dla potrzebujących. Fundacja udostępnia też bezpłatnie serwisy www.Onkomapa.pl i www.Kolejkoskop.pl. Dzięki nim chorzy mogą znaleźć najbardziej przyjazny ośrodek onkologiczny w okolicy, lekarza rekomendowanego przez innych pacjentów, a także wyszukać najkrótszą kolejkę do bezpłatnych badań diagnostycznych. Dzięki wpłatom na konto Fundacji Onkologicznej Alivia możliwe jest wsparcie coraz większej grupy pacjentów, którzy toczą najważniejszą walkę w swoim życiu. Do tej pory dzięki darczyńcom Fundacja przekazała już ponad 10 mln złotych, by wesprzeć walkę polskich pacjentów z nowotworem.
Laureaci Medalu Serce Ziemi 2016
Medal nr 8
Fundacja Dzieci Afryki
Fundacja Dzieci Afryki ósmy już rok realizuje Milenijne Cele Rozwoju ONZ, które są jednocześnie jej celami statutowymi.
Podejmujemy działania w zakresie:
– eliminowania skrajnego ubóstwa i głodu poprzez dożywianie i wspieranie dzieci osieroconych i z najuboższych rodzin (Kamerun, Rep. Środkowoafrykańska, Burundi, Rwanda, Tanzania)
– zapewnia dostęp do nauczania na poziomie podstawowym poprzez budowę szkół (Ghana, Uganda, Etiopia) oraz na poziomie ponadpodstawowym, w tym akademickim (Kamerun, Ghana, Burundi). Zaopatruje szkoły w pomoce dydaktyczne a uczniów w przybory szkolne (Kamerun, Rep. Środkowoafrykańska, Ghana, Rwanda, Burundi, Uganda, Etiopia, Sudan Południowy, Namibia)
– stara się ograniczać umieralność dzieci poprzez zaopatrywanie misyjnych ośrodków zdrowia w mleko w proszku z przeznaczeniem dla małych dzieci osieroconych i tych, których matki chorują na AIDS (Kamerun)
– poprawiamy opiekę zdrowotną rodzin poprzez zaopatrywanie misyjnych ośrodków zdrowia w lekarstwa, suplementy diety i sprzęt medyczny (Kamerun) a osoby z wadami wzorku w okulary korekcyjne. Współpracuje w polskimi lekarzami wolontariuszami, którzy docierają z misją medycznej pomocy do miejsc wizytowanych wcześniej przez przedstawicieli fundacji (Kamerun, Namibia, Ghana)
– ogranicza rozprzestrzenianie się malarii i innych chorób poprzez zaopatrywanie ubogich rodzin w moskitiery, mydło czy okulary przeciwsłoneczne (Uganda, Kamerun) oraz budowę studni (Ghana, Kamerun).
– miarę możliwości niesie pomoc humanitarną dla rodzin, których dotknęła klęska żywiołowa (Rep. Środkowoafrykańska).
Medal nr 9
Dr Ahmad Aulia Jusuf
„Moje Życie chcę poświęcić mojej religii, istocie ludzkiej, mojej rodzinie i dla narodu”
Ahmad Aulia Jusuf jest lekarzem histologiem. Mieszka i pracuje w Dżakarcie w Indonezji. Jest absolwentem Uniwerytetu Medycznego w Indonezji. Doktorat ukończył w Kobe w Japonii. Całe swoje życie poświęcił dla ludzi biednych, uciskanych, chorych. Już od dziecka organizował korepetycje dla kolegów, spotkania dla trudnej młodzieży w więzieniach dla nieletnich, zbiórki charytatywne dla biednych studentów. Jako student organizował odważne wiece, mające na celu zwrócić uwagę rządu Indonezji na fatalne warunki ekonomiczne, społeczne, polityczne, na korupcję i alkoholizm. Wybrał medycynę, aby móc pomóc dla jak największej ilości ludzi. Brał udział w wielu projektach, m.in. w badaniach nad chorobami pasożytniczymi i wieńcowymi. Ahmad Aulia Jusuf widzi największy problem w różnicy leczenia ludzi biednych. Przez wiele lat pracował w biednej dzielnicy Dżakarty niosąc bezinteresowną pomoc potrzebującym. Stworzył projekt bezpłatnego leczenia ludzi ze slumsów. Autor kilkudziesięciu publikacji książkowych.
Medal nr 10
Fundacja Światło
Fundacja Światło istnieje od 2003 roku. Jej misją jest wszechstronne wsparcie osób chorych i niepełnosprawnych w tym w szczególności osób w śpiączce i chorych onkologicznie. Główne działania Fundacji skupiają się wokół prowadzonego przez nią Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego dla 43 „Śpiochów”. Jest to jedyny ośrodek w kraju gdzie opiekę i rehabilitację znajdą dorośli pacjenci w śpiączce.
Największym sukcesem ZOL-u Fundacji Światło jest wybudzenie ze śpiączki 46 osób. Taka liczba powrotów z „krainy snu” jest nie tylko znakomitym wynikiem w Polsce, ale w skali całej Europy. Problem „śpiączki” dotyka nie tylko samego pacjenta, ale całej jego rodziny, stąd w działaniach fundacji pojawia się program Kaganek dla dzieci osieroconych i projekt „Centrum Wsparcia Rodzin Śpiochów. Obie inicjatywy mają na celu wszechstronne wsparcie otoczenia rodziny pacjenta.
Fundacja Światło prowadzi również Ogólnopolską Sieci Akademii Walki z Rakiem. Miejsce bezpłatnego wparcia psychoonkologicznego dla chorych i ich rodzin. Obecnie Akademia działa na terenie 12 miast w Polsce, w tym Toruniu, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, Częstochowie, Gdyni, Gdańsku, Kaliszu, Zamościu, Jeleniej Górze, Suwałkach i Białymstoku. Kwartalnie Akademia udziela wsparcia 500 chorym. Celem działalności Akademii Walki z Rakiem jest nie tylko motywowanie do walki z chorobą, ale również pomoc w zrozumienia choroby, dokonanie zmian w życiu. Program działań Akademii skoncentrowany jest przede wszystkim na psychoedukacji, sesjach terapeutycznych, zajęciach ruchowych i dietoterpaii.
Medal nr 11
Podlaskie Hospicjum Onkologiczne – doktor Paweł Grabowski
„Jeśli można być z drugim człowiekiem, to każda chwila jest piękna”
Paweł Grabowski – onkolog, chirurg szczękowy, specjalista od opieki paliatywnej, współczesny doktor Judym. Zostawił karierę daleko w stolicy i wyjechał na „misję” do małej miejscowości na Podlasiu by służyć pomocą, wiedzą i sercem dla umierających na nowotwór. Założył Fundację Podlaskie Hospicjum Onkologiczne z siedzibą w Nowej Woli, które ma pod swoją opieką nieuleczalnie chorych ludzi z maleńkich podlaskich wiosek. Codziennie przemierza dziesiątki kilometrów, by trafić do ich domów. Niesie pomoc tam, gdzie nie ma już nadziei, nie ma sił, gdzie jest jedynie cierpienie. Doktor Paweł to lekarz z powołania. Wszystkich pacjentów traktuje z ogromnym szacunkiem, nie poddaje się i walczy do ostatniej chwili. Nie oczekując nic w zamian oddaje samego siebie, by ulżyć cierpiącym u kresu ich życia.
Swoją pasją i chęcią pomagania Paweł Grabowski zaraził innych wspaniałych ludzi – pielęgniarki, wolontariuszy – którzy pracują w hospicjum i działają w fundacji.
Fundacja Podlaskie Hospicjum Onkologiczne, której doktor Paweł Grabowski jest prezesem, działa bez kontraktu z NFZ, utrzymując się dzięki wsparciu finansowemu darczyńców indywidualnych i instytucji.
Medal nr 12
Helena i Zdzisław Czarneccy
„Podajemy rękę tym, których życie postawiło pod murem” –według tej zasady postępują – Helena i Zdzisław Czarneccy. Państwo Czarneccy to ludzie o wielkim sercu, wrażliwi na ludzka krzywdę. Od wielu lat wspomagają potrzebujących finansowo i materialnie. Wspierają wiele imprez na poziomie ogólnopolskim i międzynarodowym promując nasze miasto i kraj. Wspierają nie tylko osoby potrzebujące, ale również tych, którzy pracują na rzecz potrzebujących. Właśnie dzięki takim ludziom jak państwo Czarneccy mają rację bytu wszystkie fundacje, które utrzymują się z darowizn i pomocy innych. Ich zaangażowanie wynika z czystej potrzeby pomagania. Praca na rzecz innych wypełnia część ich życia. Aby moc nieść pomoc dla szerszej ilości odbiorców założyli Fundację im. Rodziny Czarneckich. Ich fundacja organizuje wiele imprez dla dzieci, akcje charytatywne, śniadania wielkanocne i wigilie dla ubogich. Państwo Czarneccy to przedstawiciele białostockiego biznesu, którzy nastawieni są na bezinteresowną pomoc dla innych. Jest to w dzisiejszych czasach rzadkość, ponieważ sami bardzo ciężko pracują, a mimo to pomagają innym.
Medal nr 13
Rimantas Kaukenas Charity Group
Kiedy dziecko jest z rozpoznaniem raka, życie jest wywrócone do góry nogami w jednej chwili. Nie tylko dla dziecka, ale dla rodziców, dziadków, członków ich rodzin i przyjaciół. Priorytety się zmieniają, codzienne problemy wydają się nieistotne i nagle przyszłość kiedyś tak pozytywna i tak pełna nadziei, może stać się nieprzyjazna i trudna.
Rimantas Kaukenas Charity Group to dynamiczna organizacja charytatywna, która daje nadzieję, siłę i radość chorym dzieciom na raka. Założycielem fundacji jest Rimantas Kaukenas, który z pomocą innych sportowców, aktorów i przyjaciół tworzy magiczne chwile chorym dzieciom z Litwy. Organizuje różnego rodzaju akcje charytatywne, z których uzbierane fundusze przeznaczane są na sprzęt medyczny do szpitali, pomoc indywidualną dla potrzebujących rodzin czy spełnianie marzeń chorych dzieci.
Charity Group pomaga również rodzinom chorych dzieci pogodzić się z traumą diagnozy, uczestniczy w długiej, jakże trudnej podróży leczenia.
Fundacja ma jeden prosty cel: odciążyć dzieci z chorobą nowotworową i ich rodziny.
Medal nr 14
Fundacja Dzieciom Zdążyć z Pomocą
„…uszczęśliwiać innych i w ich szczęściu znaleźć własne”. – właśnie te słowa Juliana Tuwima były inspiracją dla pana Stanisława Kowalskiego do założenia fundacji Zdążyć z pomocą
Fundacja powołana została w celu ratowania życia i zdrowia dzieci. Zajmuje się finansowaniem ich leczenia, rehabilitacji, zakupu lekarstw i sprzętu medycznego. W 1998 roku powstał Program „Zdążyć z Pomocą”, nad którym patronat objął światowej sławy kardiochirurg profesor Zbigniew Religa. Misję Fundacji wspierają postacie powszechnie znane i cenione, jak Beata Tyszkiewicz, wybitna aktorka, która objęła funkcję prezydenta Wspólnoty „Zdążyć z Pomocą”.
Obecnie z pomocy Fundacji korzysta ponad 30 000 chorych i niepełnosprawnych dzieci z całego kraju, a ich liczba wzrasta w bardzo szybkim tempie. Są to dzieci z porażeniem mózgowym, dystrofią mięśniową, autyzmem, retinopatią, zespołem Downa, chorobami nowotworowymi, genetycznymi, wadami serca.
Podopieczni mogą korzystać z turnusów rehabilitacyjnych w uruchomionych przez Fundację ośrodkach rehabilitacji AMICUS, BIOMICUS i CEMICUS w Warszawie oraz z zakwaterowania, wraz z opiekunem, w pięciu fundacyjnych hostelach. W ośrodkach dzieci otrzymują wszechstronną pomoc ze strony specjalistów: lekarzy, fizjoterapeutów, psychologów, logopedów.
Prezesem jest pan Stanisław Kowalski uhonorowany kilkudziesięcioma odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Uśmiechu
Laureaci Medalu Serce Ziemi 2014
Medal nr 1
Aleksandr Medved
Uchodzi za jednego z najwybitniejszych zapaśników stylu wolnego w historii, zdominował wszystkie kategorie, w których startował. Zdobył tytuł Mistrza Świata w trzech kategoriach wagowych, łącznie zdobył siedem złotych medali na Mistrzostwach Świata. Trzykrotnie zwyciężał w igrzyskach olimpijskich: w Tokio 1964, Meksyku 1968 i Monachium 1972. Medale zdobywał dla Związku Radzieckiego.
Po zakończeniu kariery sportowej pracował naukowo w Instytucie Radiotechniki w Mińsku. Podczas Igrzysk Olimpijskich 1980 (w Moskwie) składał przysięgę olimpijską w imieniu sędziów. Zasiada w białoruskim komitecie olimpijskim jako wiceprzewodniczący, był trenerem kadry zapaśników w stylu wolnym
Napisał dwie książki Sowierszenstwowanije podgotowki mastierow sportiwnoj bor´by (1985) i Fiziczeskoje wospitanije studientow osnownogo otdielenija (1997).
Obecnie mieszka w Mińsku na Białorusi. Po zakończeniu swojej kariery sportowej został nadal czynnym działaczem i trenerem. Poświęcił się nie tylko pracy trenerskiej na rzecz zapasów w stylu wolnym, ale został propagatorem innych stylów walki tj. Alysh, Kurash, Zurhane czy Koluchstyl. Czynnie działa na rzecz integracji między sportami walki głosząc motto „Walka tak, ale tylko na macie”. Na Białorusi cyklicznie odbywa się silny, międzynarodowy turniej zapaśniczy im. Aleksandra Medveda, gdzie startują zawodnicy z całego świata.
Dzięki aktywnej działalności pana Aleksandra Medveda i wspieraniu różnych inicjatyw związanych z organizacją turniejów w różnych dyscyplinach, wielu młodych zawodników może brać udział w międzynarodowych turniejach, spotykając swoich rówieśników z różnych krajów, dzięki czemu następuje poszerzenie umiejętności technicznych oraz więzi braterskich pomiędzy zawodnikami z całego świata. Swój wielki autorytet, ciężko wypracowany przez lata ciężkich treningów i ogromne doświadczenie w sportach walki wykorzystał w pracy na rzecz integrowania społeczeństwa międzynarodowego, któremu służy doświadczeniem i radą, a swoim pozytywnym entuzjazmem i spokojem natchnął wiele ludzi na całym świecie do aktywnego działania na rzecz rozwoju sportu na całym świecie.
Aleksander Medved jest Honorowym Prezydentem Światowej Organizacji Koluchstyl,
Medal nr 2
Edward Konkol
Często możemy usłyszeć jego pozdrowienie „Witaj Dobry człowieku”- Ojciec Edward Konkol – Werbista ze Zgromadzenia Słowa Bożego. Człowiek w sandałach – i tak jest znany dla większości mieszkańców Białegostoku – ksiądz od wisielców popularny wśród marginesu, bo kto pochowa bezdomnego i samobójcę? Jest jedna osoba, która tym się zajmie ojciec Edward.
Życie zakonne ojca Edwarda nigdy nie zamknęło się w murach zakonu. Wyszedł on na drogę by szukać człowieka i na tym trakcie już pozostał. Na początku swojej posługi pracował z bezdomnymi w warszawskich kanałach. Od 1986 roku został oddelegowany na misję do Białegostoku do pracy z trudną młodzieżą, alkoholikami, narkomanami chorymi na AIDS.
W Białymstoku wraz ze swoimi wolontariuszami w 1991 roku zakłada Stowarzyszenie „Droga”, zaczyna pracę z dziećmi i rodzicami, wszystkimi odrzuconymi i pokrzywdzonymi przez los, którymi nikt nie chce się zająć.
Następny Etap – Ośrodek Profilaktyki i Terapii dla Młodzieży i Dorosłych, by pomóc młodzieży odrzuconej, zaburzonej emocjonalnie, zdemoralizowanej i dotkniętej przestępczością, a szczególnie uzależnionej od narkotyków.
W maju 2012 otwarta została pierwsza na Podlasiu placówka dla dzieci pozbawionej opieki rodzicielskiej „Dom Powrotu”.
Przez wszystkie lata ciężkiej pracy zjednał serca we wszystkich sferach społecznych. To z inicjatywy o. Edwarda od kilku lat na Rynku Kościuszki odbywa się Wigilia Miejska, jak również organizowana jest wielkanocna i bożonarodzeniowa akcja charytatywna, podczas której rozdawane są paczki żywnościowe. Latem dzieci z małych wsi województwa podlaskiego wyjeżdżają nieodpłatnie na kolonie letnie do Jastarni – rodzinnej miejscowości ojca Edwarda. Jest jeszcze tyle w planach – wybudować kaplicę, otworzyć ośrodek rekolekcyjny w Krzemiennej…
Motto ojca Edwarda: „Dobro mieszka w każdym człowieku”.
Medal nr 3
Ewa Błaszczyk
Polska aktorka teatralna, filmowa, pieśniarka. Znana jest m.in. z takich filmów jak: Zmiennicy, Nic śmiesznego, Samo życie. Jest założycielem, fundatorem i prezesem organizacji pożytku publicznego „Akogo?” mającej na celu pomoc dzieciom po ciężkich urazach mózgu, często przebywających w śpiączce.
Fundacja pomaga dzieciom po ciężkich urazach mózgu, przebywającym w śpiączce.
Główne osiągnięcia fundacji to:
– stworzenie „Programu wybudzania dzieci ze śpiączki, który został włączony do koszyka świadczeń gwarantowanych NFZ /z pomocą Ministerstwa Zdrowia i zespołu specjalistów/,
– stworzenie specjalistycznego programu psychologicznego dla rodzin dzieci w śpiączce oraz dla personelu medycznego dla długotrwałego stresu i syndromu wypalenia,
– z inicjatywy fundacji Sejm RP przyjął uchwałę o ustanowieniu 18 kwietnia Narodowym Dniem Pacjenta w śpiączce,
– stworzenie plakatu i kampanii edukacyjnej „Pierwsza pomoc w przypadku zakrztuszeń” /wspólnie z Polską Radą Resuscytacji/,
– prowadzenie kampanii społecznych i edukacyjnych dotyczących problematyki dzieci w śpiączce,
– wybudowanie Kliniki Budzik – pierwszy w Polsce wzorcowy pod względem medyczno – rehabilitacyjnym i organizacyjno-prawnym ośrodek neurorehabilitacyjny dla dzieci w śpiączce. W Klinice może przebywać 15 pacjentów będących w śpiączce nie dłużej niż 12 m-cy od wypadku (lub 6 m-cy z przyczyn nieurazowych). Pacjenci przebywają w Klinice bezpłatnie, z dziećmi mieszkają ich rodzice, którzy są włączani w proces rehabilitacji. Leczenie przebiega wg. indywidualnych programów opracowanych przez zespół medyczny i rodziców. Pacjent może być rehabilitowany w Klinice do 1 roku. Program realizowany w Klinice przynosi już pierwsze efekty: w pierwszym roku funkcjonowania „Budzika” ze śpiączki wybudziło się 12 dzieci, a u większości pacjentów zaobserwowano znaczącą poprawę stanu zdrowia! Więcej na: www.klinikabudzik.pl
Medal nr 4
Fhilip Peter Bam
Mieszka w RPA w Kapsztadzie. Ukończył Kalwinistyczne Teologiczne Seminarium i w roku 1973 został wyświęcony. Jednak z powodu ogromnego zainteresowania sprawami niedowidzących zrezygnował ze służby w kościele. Podjął pracę w Lidze Przyjaciół Niewidomych, gdzie pełni rolę Dyrektora Wykonawczego. Nadal jednak działał w kościele, gdzie pełnił funkcję Przewodniczącego Komisji Dogmatyki i Spraw Bieżących Synodu Kościoła Kalwińsko – Protestanckiego RPA. Pan Bam ukończył również dwa inne kierunki w dziedzinie Zarządzania. Całą zdobytą wiedzę i umiejętności Filip Bam poświęcił jednemu celowi – pomocy drugiemu człowiekowi. Jego pomoc jest wszechstronna. Jako Członek Zarządu Stowarzyszenia Rozwoju LOGRA pomaga w znajdywaniu pracy dla osób bezrobotnych. Pełnił funkcję Członka Zarządu państwowej Organizacji Shelter Haven Night, która stworzyła 19 noclegowni i domów pomocy w Kapsztadzie. Odegrał ogromną rolę w walce o prawa jednostki i spokój pomiędzy różnymi grupami etnicznymi. Założył Stowarzyszenie Obywatelskie w Kapsztadzie, które obecnie zrzesza aż 160 organizacji. Szeroko udziela się w dziedzinie ekologii. Był Przewodniczącym stowarzyszenia Princess Vlei Forum, zrzeszającym rozmaite grupy związane z dziedzictwem narodowym, kulturą i ochroną środowiska. Jednak większość swojej pracy charytatywnej poświęcił pracy na rzecz niewidomych mieszkańców RPA, zwłaszcza tych w trudnej sytuacji. Dużo podróżował za granicę, gdzie studiował metody stosowane w ośrodkach dla niewidomych na świecie.
Jako dyrektor zarządzający LOFOB doprowadził do otwarcia nowego hestelu z miejscami dla 52 niewidomych. Pod jego kierownictwem Work Centre stworzyło ponad 120 miejsc pracy dla niewidomych oraz szanse dla innych bezrobotnych. Był członkiem Zarządu Koncernu Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych z upoważnienia Grupy Inwestycyjnej Osób Niepełnosprawnych budującego szkoły tam, gdzie rząd nie mógł zbudować. Przyczynił się do powstania programu rehabilitacyjnego dla niewidomych oraz dla dzieci w wieku przedszkolnym. Jest obecnie uważany za experta w dziedzinie organizacji, zarządzania i rozwoju stowarzyszeń, pozyskiwania funduszy na cele charytatywne. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień za pracę na rzecz społeczności niewidomych oraz z zakresu pomocy humanitarnej /mi.in. największa na świecie Nagroda Melvin Jones Fellow przyznawana przez Lions International Foundation, Chicago z 2000 r/. Były współpracownik Nelsona Mandeli.
Medal nr 5
Prof.Jan Talar
Pułkownik prof. Jan Talar jest specjalistą od wybudzania ludzi ze śpiączki. Od 40 lat wybudza pacjentów, nawet tych, co do których medycyna twierdzi, że nie są do odratowania z uwagi na uszkodzenia pnia mózgu. Profesor podjął się misji ratowania ludzi, którzy wcześniej byli już przeznaczeni na pobranie narządów dla innych chorych. Dzięki stosowanym przez niego metodom odzyskali nie tylko świadomość, ale i wrócili do normalnego życia.
Jest twórcą Kliniki Rehabilitacji przy Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy. Profesor, stosując nowoczesne metody fizjoterapii, psychoterapii, logopedii, pomagał w usprawnianiu pacjentów po ciężkich urazach, z obrażeniami narządów ruchu, po uszkodzeniach rdzenia kręgowego, po rozległych uszkodzeniach mózgu, z zaburzeniami świadomości.
Jednak specjalnością profesora stało się wybudzanie ze śpiączki; często dotyczy to pacjentów w stanie, zdawałoby się, beznadziejnym. Wielu z nich zdobyło później wyższe wykształcenie.
Celem profesora jest zmiana definicji śmierci, tak, by między innymi uniknąć przypadków pobierania organów od żywych ludzi, co niestety jest coraz częstszą procedurą, ponieważ wprowadzono błędną definicję tzw. śmierci mózgowej.
Profesor postuluje za tym, aby wytłumaczeniem śmierci człowieka była, jest i niech będzie definicja zawarta w Polskim Słowniku Medycznym PAN: „Śmierć – całkowite ustanie czynności życiowych w wyniku: starzenia się i zużywania tkanek i narządów, w następstwie procesów chorobowych ustroju lub ciężkich urazów”.
Swoją postawą budzi liczne kontrowersje i ataki, narażając się transplantologom. Samotna walka przeciwko, wg. niego błędnej definicji śmierci, wzbudziła wielki szacunek i uznanie Kapituły.
Medal nr 6
Fundacja „Pomóż Im”
Fundacja „Pomóż im” została założona 2 lipca 2007 roku na podstawie Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci z Chorobami Rozrostowymi działającego od 9 kwietnia 1991 roku. Wszystkie działania fundacji ukierunkowane są na dobro chorych dzieci. Fundacja zajmuje się działaniami wspomagającymi leczenie dzieci, a głównym celem fundacji jest stworzenie warunków które zapewniają komfort leczenia (wyposażanie sal dzieci w sprzęt RTV, zaopatrywanie w przybory rysunkowe i plastyczne). Rodzicom, którzy muszą być stale przy dzieciach fundacja zorganizowała w Klinice specjalny pokój, wyposażyła oddział w łóżka i szafki. Organizowane są turnusy rehabilitacyjne.
Od 2009 roku powołane zostało Domowe Hospicjum. Domowa formuła opieki polega na tym, że mali pacjenci przebywają w swoich domach, otoczeni miłością bliskich, a lekarze i pielęgniarki regularnie do nich dojeżdżają. Pod opieką Hospicjum znajduje się stale kilkadziesiąt nieuleczalnie chorych dzieci z całego województwa. Wspierane są nie tylko chore dzieci, ale także ich rodzice i rodzeństwo. Zespól Hospicjum jest na każde ich wezwanie 365 dni w roku, 24 godziny na dobę. Podopieczni mają zapewnioną opiekę lekarską i pielęgniarską, rehabilitację, wsparcie psychologiczne i duchowe, a także leki, aparaturę medyczną i sprzęt rehabilitacyjny. Lekarze, jak i pielęgniarki pełnią dyżury telefoniczne i nierzadko przekraczają ramy godzin pracy, by wspierać rodziny w trudnych momentach śmierci dziecka. Tam, gdzie rola personelu medycznego się kończy, wkraczają psycholog i ksiądz. Pracownik socjalny pomaga opiekunom m.in. w załatwieniu spraw w urzędach. Rocznie cały zespół odbywa ponad 6 tys. wizyt w domach małych pacjentów, pokonując ok 240 tys. km, co odpowiada sześciokrotnemu okrążeniu ziemi dookoła równika.
Medal nr 7
Prawosławny Ośrodek Miłosierdzia Diecezji Białostocko –Gdańskiej ELEOS
Działalność Eleosu nastawiona jest głównie na pomoc potrzebującym. Dzięki ludziom dobrej woli, wolontariuszom prowadzone są świetlice socjoterapeutyczne, w których dzieci z rodzin ubogich, patologicznych mogą godnie spędzić czas po szkole. W świetlicach organizowane są zajęcia edukacyjno-rozwojowe, korekcyjne, zajęcia profilaktyczne, indywidualne terapie, odrabianie lekcji. Dzieci mają okazje zjeść tu często jedyny posiłek w ciągu dnia. Organizowane są wycieczki podczas ferii i wakacji. Dzieci spędzają tu godnie swój czas w poczuciu miłości, spokoju i zrozumienia.
Działalność Eleosu nie kończy się na pomocy dla najmłodszych. Zostały założone Domy Pomocy Społecznej, w których pomoc znalazły osoby starsze, chore lub niepełnosprawne.
Od roku 2002 w Białymstoku przy ul. Warszawskiej działa jadłodajnia, w której ciepły posiłek wydawany jest dla osób, biednych, bezdomnych. „ELEOS” organizuje również Wigilię oraz śniadania wielkanocne dla osób samotnych, bezdomnych i ubogich. W ramach Ośrodka funkcjonuje Punkt Pomocy, zadaniem którego jest udzielanie pomocy materialnej najuboższym mieszkańcom Białegostoku